Seta

seta

seta, f. 1) Sidden; var konungr ákafakátr ok sat lengi við drykk um aptan-inn -. Nú varð setan löng, svá atmenn drifu ór drykkjustofunni til svefnsFm. VII, 12613; jvf kveldseta, náttseta;þá bauð hann búum í setu Nj. 74 (11022)jvf þar til, sem búarnir sitja Nj. 75(11026) og setja dóm. 2) Sæde, Stedhvor en sidder, = sess 1; setzt hann áýztu setu (nL. heimilishússins), ok erhann hefir setit nökkura stund, sérhann, at púki kemr upp á innstu setuok sat þar Flat. I, 41617 fg; hann varhár í setunni (= hár í sessi Fm. X,15122) en fótleggrinn skammr Fm. VIII,4479. 3) stadigt, varigt Ophold paaet Sted, hvor man sitr kyrr; sátu sváfjórar nætr kyrrir, at hvárigir réðutil bardaga við aðra; þá mælti R.:hvers bíðum vér eða hvat merkir setasjá? Flat. II, 12234; þeir Ögmundr okÞorvarðr sátu í búum sínum um þingitok hlífðu svá setunni ok gjörðu engummanni mein SturL. I, 13015; þótti þeim,er fúsir váru ferðarinnar, sú seta íllFlat. II, 2619; Þ. var vin ok frændiGilsunga ok gaf þeim til setunnar matmikinn SturL. I, 23111; kom Brandrbiskup vestan ok fýsti þá at hafa eigisetur SturL. I, 16229 jvf sátu L. 27;sendu þeir menn til Egilsstaða, at setamikil væri at Hofi Vápnf. 248; þarhafði verit Steinmóðr sonr hans í set-unni SturL. I, 16411; sneru þeir Þórirheim ok höfðu setur á ÞórisstöðumÞorskf. 615 (c. 12); höfðu hvárirtveggjusetur fjölmennar Eb. 10 (119) jvf 24(3725). 4) Stilling, som Prest har veden vis Kirke (jvf sitja at fylkiskirkjuFrost. 7, 17); þá á biskup kost at takahann (nL. Presten) í frá setu sínni oksetja annan til GuL. 158.

Part of speech: f

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᚽᛏᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary