Sifjaðr

sifjaðr

sifjaðr, adj. beslægtet, besvogret; aptr ískut Óðni sifjaðr Veorr við velar vaðgjörði sér Hým. 21; mods. skyldr (dvs. be- slægtet); þer (dvs. þar) viste ingen hvárkiskylt eller syfjat ok inga meinbuga áDN. VII, 35311; at sire Sigwurdir krafzsaldrig atte skylt ællar sifwiat með þáSkakara; mods. sakaðr: hann (nl. lög-réttumaðr) skal svá til allra mála mannaleggja, sem hann sér sannast fyrir guðisvá með sakaðum sem með sifjaðum (&vlmeð skyldum sem með óskyldum; efter Paus: saavel for den skyldige som uskyl-dige) Landsl. 1, 39; skal ek svá hversmanns mál dœma, sem ek vil andsvarafyrir guði - svá um ríkan sem fá-tœkan, um ungan sem gamlan, umsakaðan sem sifjaðan (&vl skyldansem úskyldan, sifjaðan sem úsifjaðan)Landsl. 2, 119 jvf &vl; skal nefna 6skynsama menn á hvára hönd honum- þá, sem næstir ero honum - hvárkisifjaðir viðr hann né sakaðir (Paus s.207: hverken den beskyldtes Slægtningeeller Svogre, ei heller hans Avindsmænd)Landsl. 9, 134.

Part of speech: adj

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᛁᚠᛁᛆᚦᚱ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary