Sínn

sínn

sínn, pron. poss. (sín, sítt) sin, hans; hen- visende til 1) det (a) grammatikalske eller (b) logiske Subjekt: a) hann varði fé sínuí lausaeyri Eg. 30 (6019); hann kallaðimjök "sínn" þann, er hann talaði viðSturl. I, 3073; b) var honum sjalfumhugr sínn (dvs. han havde selv sin hugr)bæði fyrir skjöld ok brynju Fbr. 563. 2) Personens eller Tingens Objekt (jvfnht. sein); hvat vil Haraldr bjóða Noregskonungi fyrir sítt (dvs. hans) starf? Fm.VI, 4154; Sigurðr jarl gaf upp Orkn-eyingum óðul sín (dvs. deres) Flat. I, 22424;Augustinum - höfðum vér jafnan ívárri vináttu ok samneyti fyrir sítt (dvs.hans) heilagt líf Heilag. I, 1227; fannhann þat, at þeir feðgar váru mennforvitrir ok spurði þá eptir íþróttumsínum (dvs. deres) OH. 17433; maðrinn- finnr fötuna með sínum farmi sváheila sem - Bp. II, 254; guð var hon-um samvinnandi í öllum sínum (dvs. hans)handaverkum ok öðrum sínum fram-ferðum Stj. 19827; jvf Mar. 105112; Stj.2929; þú grípr fyrir mönnum góðs síttGrett. 12514; jvf Fm. XI, 4445; Gul.8115; Dn. I, 74. VII, 38328. III, 2164;konungr þakkaði þeim þarkvámu sínaFlat. III, 1719; hans nafn mást af sínuhúsi Stj. 42614; þeir vildu koma sundr-þykki milli konungs ok jarls, en mis-trúa jarli í sínum (dvs. hans) ráðum Fm.IX, 26023. 3) et hvárr eller hverr iSætningen med distributiv Betydning;sína tungu sjalfra mæltu vér við hverjaþjóð Post. 7436; England ok Skotlander ein ey ok er þó sítt hvert konungs-ríki (dvs. og er dog hvert Land sit Konge- rige) Symb. 1422; sínn er hvárr dvs. hver af disse to er en særskilt Person, = sér erhvárr, Post. 2716; sítt er hvárt Grett. 828;hlýð ekki á hviksögur þeirra manna,er - hafa í sínum hváptinum hváratunguna Alex. 48; sátu þrír menn, sínn(nl. maðr) í hverju (nl. hásæti) SE. I, 368;Grettir - kastaði um sína (nl. hvára) öxlsínum tveimr Grett. 13421; þeir skylduvera báðir samt á veizlunum ok sínusinni at hvárs búum Hkr. 68114; munek þessa stafi átta - á meðal ennasömu tveggja samhljóða setja sítt sinnhvern SE. II, 1621. - Istedetfor at sætte Pron. sínn i samme Kasus som Sub-stantivet, som derved skal betegnes somen tilhørende, sættes det stundom i Gen. (Neutr.?) som styret af dette Substantiv,f. Ex. sinnsig (for síns veg jvf hinsig);er þat mítt ráð, at vér skilimk hér, okfari ner (dvs. þér?) síns veg hverr Mork.512. Denne Anvendelse af síns er vistnokOprindelsen til Konstruktionen sjalfs síns(dvs. sin egen), f. Ex. minni sjalfs sínsistedetfor, hvad man heller skulde vente, minni sjalfs sítt; medens en Misfor-staaelse af denne Konstruktions Oprin-delse og rette Mening har givet Anledningtil Udtryksmaader som sjalfrar sínnaro. s. v. (se under sjalfr). - Neutr. síttbruges oftere substantivisk i Betydningenaf, hvad der tilhører en, er ens Eien-dom; hafði hann ok setu á Grund okkostaði einn alt fyrir, en bœndr ekkiaf sínu Sturl. I, 32426.

Part of speech: pron poss

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᛁᚿᚿ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.