Sjalfráðr

sjalfráðr

sjalfráðr, adj. 1) frivillig, mods. nauðigr;U. mundi eigi hafa skjöldinn látit sjalf-ráðr Eb. 32 (582). 2) = sjalfráði, i den Stilling at man kan raade sig selv, gjøre som man vil; varð öllum svá leittþeirra ríki ok újafnaðr, at heldr vilduútlenda konunga hafa yfir sér ok verasjalfráðir Flat. II, 3718. 3) overladt til ens eget Forgodtbefindende; vera e-msjalfrátt dvs. bero paa en selv, være af-hængig alene af ens egen Vilje: ekkilof veiti ek honum fyrir þetta, þvíatallt var honum þetta úsjalfrátt, heldrskapat ok skipat af sjalfum guði Flat.I, 32225; er þér sjalfrátt at leggja tilráð Nj. 78 (11518). 88 (13111). 147 (2558);mér þykkir þér sjalfrátt verit hafa, erbátrinn er brotinn Grett. 12823; keisarasun segir, at honum sé sjalfrátt at vélasvá um með sínu viti -, at hefnt verðiClar. 836 fg.

Part of speech: adj

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᛁᛆᛚᚠᚱᛆᚦᚱ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary