Sjófargangr

sjófargangr

sjófargangr, m. 1) Søgang, Søens Be- vægelse, høi Sø; eptir þat þóttist hannheyra brest svá mikinn, at hann hugði,at heyra mundi um alla Danmörk, oksá hann, at þat varð af sjófarganginum,er hann gékk at landinu Flat. I, 10031(Fm. XI, 622); alla mína gipto hefir þú,óþyrmir ok vægðarlauss stormr! meðsjófargangi frá mér tekit Bær. 9250;hvat hefir þat at merkja, er s. vildibiskup eðr skrúða hans með sér í sjó-fargangi Bp. II, 11816 jvf 12. 2) Over- svømmelse; om Syndfloden: fyrir þvídrekti guð heiminum í sjófargangi oköllum kykvendum heimsins nema þeim,er í örkinni vóru með Nóa SE. I, 211; íþeim sjófargangi, er undirdjúps brunnaropnuðust ok fyrstu (dvs. fysstu) í ver-öldina, en ofan himinraufarnar, ok fór-ost allir menninir þeir, er vóru í heim-inum fyrir útan þá menn, er með Nóaváru Mar. 932.

Part of speech: m

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᛁᚮᚠᛆᚱᚵᛆᚿᚵᚱ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.