Skaði

skaði

skaði, m. 1) Skade som tilføies en, og hvorved han lider Tab; gera e-m skaðaLandsl. 7, 397; um skaða þann, mögr,er Skeggja hefir görr verit, skaltu þéröngu af skipta; ek mun þat bœta, enbetr þœtti mér ef þú görðir Skeggjanökkura sœmð Sturl. II, 2341 (jvf 23338);hvárt þat er honum til skaða eða tilsœmðar Kgs. 1691; Þórolfr varð velvið skaða sínn, sagði svá, at honummundi ekki fé skorta Eg. 18 (3423);þat (at gullhringrinn stökk i tvá hluti)þótti mér líkara harmi en skaða Laxd.33 (8231 jvf 18); áhyggja þessa heims bindróvara hugi manna - ok hryggir þástundum af sköðum en stundum gleðrþá af févexti Heilag. I, 28425; svá atengom sé skaði í eðr tjón, en hinumsé þó gagn at, er fær Anecd. 1916; vóruþeir upp á hans skaða dvs. søgte de at skade ham Mar. 7524 jvf 75323; verðafyrir sköðum Ölk. 166; Band. 1224. Jvf.skaðabót. 2) Tab som nogen liderved ens Død; hvat dœmir þú mér fyrirmínn skaða (som jeg lider ved at opofre min Søn) Herv. 22721; Óðinn bar þeimmun verst þenna skaða, sem hannkunni mesta skyn, hversu mikil aftakaok missa Ásunum var í fráfalli BaldrsSE. I, 17418; er fám mönnum skaði atmik (at mér Flat. III, 32712 fg) Mork.4436; mikill skaði er eptir þvílíkanmann Grett. 15324; þótti henni mikillskaði eptir mann sínn Eg. 9 (1631) jvfNj. 14 (2523); öllum þótti mikill skaðium hvárntveggja þeirra Gunl. 12 (27014);þeir kvóðu engan skaða vera um svátómlátan mann Vatsd. 43 (6933); skaðamikinn höfum vér nú fengit um guðvárt OHm. 38 (286); aldri muntu fábœtr þessa skaða, er þú hefir fengit ídag Forns. Suðrl. CCV9 jvf 16. 19 fg; optverðr mörgum manni mikill skaði eptirgóðan dreng, segir konungr, ok hyggek, at annat hvárt hafi Saxar drepithann eða höndum tekit Forns. Suðrl.CCIX3. 3) Død som tilføies en, =bani; járnit er harðr malmr ok mörg-um mönnum til skaða lagðr Flat. II,29937; ólm dýr, er smádýrum verða atskaða Anal.1 18112 (Pr. 556); skyldikonungr þá sjá, hversu mörgum dýrumhverr hefði at skaða orðit Fld. II, 54335;gera e-m skaða: þat högg hafði gjörtBevers skaða Bev. 26247; veita e-mskaða: ferr hann ok veitir sveininumskaða Jómsv. 7332; síðan lagði hann ígegnum hann með sverði ok veitti hon-um skaða Trój. 34 (98 &vl. 2); Bolli -bað eigi veita Harðbeini skaða Laxd.64 (18818); verða e-m at skaða dvs. bliveens Banemand (skaðamaðr): hann verðrat skaða þeim mönnum nökkurum, eross mun þykkja afnám í, ef hann náirEg. 25 (5010); hann á víg móti Tý, okverðr hvárr öðrum at skaða (Texten bana) SE. I, 190 &vl 26; halfs annarseyris ból -, er E. - hafði lokit íþegn firir aftak Jóns -, er hann varðat skaða DN. II, 18211; hann var at-vistumaðr at drápi föður þeirra -,sem Þolleifr - varð at skaða úfirir-synju DN. VII, 29711 jvf VIII, 1222;ef búandi gengr ofgöngom yfir konosínni nauðsynjalaust, ok vitu návistar-menn skil á því, ok rennr hana bræðiok verðr honum at skaða Frost. 4, 358.Jvf. sonarskaði.

Part of speech: m

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᚴᛆᚦᛁ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary