Skarð

skarð

skarð, n. 1) Aabning som er opstaaet i en Ting derved, at noget er borttageteller fattes, saa at det maa udfyldes, forat Tingen kan være fuld eller fuldstændig; skar hann hljóðliga ór skarð neðan affald möttuls hans Nord. Tidsskr. f. Filologi VI, 2626 jvf Stj. 48011 under skaut 3; þá beit E. skarð ór horninuallt þat, er tennr tóku Eg. 80 (19624);brotnaði í sverðinu mikit skarð Korm.3818; skörð váru fallin í sverðinu, okeitt þat, er leggja mátti í fingrar gómVatsd. 39 (6228); í efri vörr hans varskarð þat, er hann var alinn með, þvívar hann kallaðr Þ. skarði Sturl. II, 10417jvf OH. 5028; veiðimaðr góðr ok þvíhefir hann skarð í vörr Fm. X, 885 (Flat.II, 20237); hann skal hafa fyllt skarðití vörr sínni á 5 vetra fresti Svarfd.2488 jvf 54; höggva skarð í ætt e-s Eg.66 (15620); um síðir falla þeir -, okvar nú úhœgt at verja þat skarð, erþessir höfðu staðit Fm. X, 36130 jvfÖlk. 216 under Nr. 4; Palnatoki okSveinn runnu í þat skarð (som var brudt i Flaaden) með öll sín skip Jvk.2115; brjótum ekki skarð í várri virð-ingu Gyð. 3615. Jvf. leiðangrsskarð. 2) Mangel som opstaar derved, at nogeter borte af det, som skulde være tilstede; oss er betra þar skarð ok missa þeirraí flota hans (end at de skulde være med)Flat. I, 4774 (jvf Fris. 1608); meirisœmd væri frændum, at skarð væri íætt þeirra, en þar sem hann var (dvs.at en af deres ættmenn var borte end at de skulde have ham i sin ætt) Vatsd.3 (624); ef skörð verða á (om ikke alter der, som skulde være tilstede), þá skalármaðr eða lendr maðr þau skörð bœtaok sœki víti af þeim síðan Gul. 3086 fgjvf Dn. II, 62410; þar (nl. til himnaríkis) er öllum skylt til at stunda okfylla þat skarð, er þá varð, er englarnirspiltust Flat. I, 3029. 3) Tab som en lider ved at der mangler noget, bliver forlidet; þó at minna gangi af (dvs. om Af-giften bliver mindre end paaregnet), þó séhér hennar skarð Mk. 8311. 4) For- dybning i Fjeldvæggen, der viser sig saa-ledes for Øiet, som om et Stykke varskaaret eller brudt ud af dets øvre Rand (jvf ht. felsenscharte Zeitschrift f. d.Kulturgeschichte n. f. II, 61321 jvfscharte Schmeller III, 40416 fgg; Mhd. Wb. II, 2, 157a49); þá kómu sumirá bak honum í skarðit ok vágu hannþar Sturl. II, 4313; þeir fóru vestr yfirskörðin Vatsd. 25 (4110); ætlar þú atverja mér skarðit (nl. Ljósavazskarð)?allmjök eru þér mislagðar hendr, efþú varðar mér Ljósavazskarð svá, atek mega þar eigi fara með förunautummínum, en þú varðar þat eigi et lítlaskarðit, sem er í milli þjóa þér, sváat ámælislaust sé Ölk. 216 fgg; ef skríðaskal í þat skarð, er Ormr frændi þínnhreytti af þér (dvs. dersom det Skar skalfyldes, som - med Udtrykket hentet fraen Fordybning i Fjeldet som skal fyldes med en skriða?) Ölk. 1927.

Part of speech: n

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᚴᛆᚱᚦ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary