Skeðja

skeðja

skeðja, v. (addi) 1) berøre noget paa saa- dan Maade, at derved foraarsages enForandring i dets oprindelige Tilstand,at derved sker Brud derpaa, hakke, rispe,med Dat.; skeðja axi (om Spurv, som med sit Næb hakker deri) Fld. III, 1310;skeðja jörðu dvs. opbryde, aabne Jordenved deri at sætte Hakke, Spade, Plogeller deslige: páskadag - ok föstudaginn langa á ok eigi at grafa lík, meðá at fara, ef vil, en eigi á þá jörðu atskeðja til þess at grafa lík Grág. 718(Grg. I, 813); ef menn beita engjarleiglendings, ok þóat þeir beiti hagahans, þá á hann at sœkja of þat eðaselja sök öðrum manni, ef hann vil;nú vil hann hvártki þeirra, þá á land-eigandi sökina, ok svá þá sök, ef jörðuer skatt Grág. 50016 jvf 42019; Hák. 82;ef maðr viðr á landi annars ólofat okskeðr þar jörð ólofat eða slær, þat -Grg. II, 9323; þó at þú takir tré þat,er ór þessu landi - er - ok dragirí hring um þau (nl. eitrkvikendi), sváat þú skeðir (&vl skerir) jörðunnimeð trénu, þá liggja þau öll dauð íþessum hring Kgs. 2126; eru þau löndsum úbyggjandi, er jafnt liggja undirúsköddum geislum hennar (nl. sólar)Kgs. 1612; þat metz sem hin meiri sár,ef maðr skerr tungu ór höfði manni- eða skerr af manni nef eða eyru -,en þá er skorit, er skeðr beini eðabrjóski Grág. 2999; svá er hón (brynja)hörð, at ekki má vápn skeðja henniKlm. 46110; bjóð þú mik óskaddan veraum nóttina Leif. 18432; þá er fjándinngrípr til sínna vápna mér at skeðjaLeif. 1857; vér skulum ok af sníðameð sverðum várum allt þat, er skeðjamætti ríki váru Alex. 1203; hún -lét hann til síns herbergis heilan okóskaddan ok ósakaðan aptr hverfandaMar. 5484; svá alheill, at öngu háriværi skatt Fm. XI, 30911; verðr okfleiri vega misþyrmt klerkum, en skeðjalíkami þeirra sjalfra Stat. 2355; med Akk.; þær (ritningar) þora eigi mýssskeðja Pr. 47420; smásveinn fylgir þeim,er hann skeðr, ok várkynnir auðmjúk-liga, hugsar eigi annat, en hann talarútan alla flærð Heilag. II, 6581; ósköddmær = óspillt mær (se under spilla)Mag.* 1215; engi karlmaðr reis meiriupp af skaddri brúðhvílu en Johannesbaptista Heilag. II, 6420 (jvf Matth.11, 11). 2) forkaste, formindske nogetved deraf at bortskjære en Del, medDat.; ásjónur Scitarum eða Indialands-manna, er hvergi skeðja hári sínu Alex.6812; munda ek eigi síðr eiga kosti atskeðja lífi þínu en klæðum þínum Kgs.15728 jvf 2. 19; getnaðarfrjóit má eigi ítilskipaðum stöðum örrottum skornumok sköddum takast né staðfestast síðanStj. 8016 jvf 11; vera skaddr dvs. være kommen tilkort ved at berøves noget afhvad man venter at faa, eller antagerat burde have; eptir þat iðrast hannok hyggst vera skaddr í því, at honumvar oflítil leiga skild Mar. 66310.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᚴᚽᚦᛁᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary