Slökva

slökva (slǫkva)

slökva eller slökkva, v. (kt) 1) slukke, ud- slukke; þat varð svá mikill logi, at þeirféngu eigi fyrr slökt, en - Fm. VIII,3418; var eldsgangrinn svá ákafligamikill, at ólíklikt þótti, at slökt mundiverða SturL. II, 11215; heimamenn slöktueldinn SturL. I, 2535; hann slökkvir ljósitok stökkr upp yfir flagðit í sænginaFlat. II, 25826; svá segist, at þar fljótilogandi lampi -, en sökkvi þegar semslokit er (= þegar er slœkknar Hb. 31)Stj. 763. 2) gjøre Ende paa noget, saa at man ikke længere lider derunder, skadesderaf; ef þeir mætti - slökkva sínnsára hungr Flat. I, 43532; hann beiddistfyrir sínnar þurftar sakar at slœkvahungr sínn BarL. 3530; hann slœktiþar nú þorsta sínn með góðu okgnógu vatni BarL. 1984; slökk þú eitrþetta ok allan skaðsamligan mátt þann,er þat hefir í sér Post. 46329; hannhellti út sínu blezzaðu blóði fyrir várarsakar at slœkva várar syndir BarL. 469. 3) dræbe (jvf slokna 2): þeir fullgerðuskjótt vilja vánds meistara (nL. djöfulsL. 16) slökkvandi Savinianum byskupmeð öllum skunda Post. 8118; þeirslöktu brœðra sínna líf Stj. 4332. -Levning af en ældre eller forældet Formaf dette Verbum findes i Præt. Part.slokinn (jvf slokken Aasen 706b2) jvf ovenfor: þegar sem slokit (dvs. slökt) er(nL. ljósit) Stj. 763 og i det deraf dannede intransitive Verbum slokna.

Part of speech: v

Orthography: Johan Fritzner's dictionary used the letter ö to represent the original Old Norwegian (or Old Norse) vowel ǫ. Therefore, slökva may be more accurately written as slǫkva.

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᛚᚯᚴᚠᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary