Sœfa

sœfa

sœfa, v. (fð) 1) dræbe (jvf sofa); skal þatfé nýta, nema svidda verði, ok gefaaf inn fimta hlut af öllu fé, nemamaðr sœfi Grg. I, 3419; sœfast dvs. dø til Følge af et tilføiet Saar: nú veiðirmaðr hval ok sœfist hann á djúpi Gul.149; þá sœfðist drekinn, svá at spjótitstóð í sárinu Trist. 10 (524); sœfastá spjótinu, sverðinu dvs. med Spydet,Sverdet siddende i det deraf gjennem-borede Legeme: lagði hann spjótinu fyrirbrjóst jarlinum í gegnum brynjuna okbúkinn, svá at út gékk um herðarnar,ok hóf hann upp á kesjunni yfir höfuðsér, ok skaut niðr spjótshalanum í jörð-ina, en jarlinn sœfðist á spjótinu Eg.53 (1114); sœfist hón á sverðinu ok deyrFlat. I, 25828; R. hrœrði hvárki höndné fót, er hann sœfðist (nl. da man afhuggede hans Hoved) Bp. I, 67413;blóðit flóar fram ór (hand)stúfinum(paa et Billede), svá sem lifandis maðrhafði sœfðr verit Mar. 25333. 2) i Bes. slagte Dyr som ofres; sœfð vóruþau kvikendi, er goðunum var fórnatEb. 4 (621); lamb guðs er sœft tilþessa nótturðar Leif. 501; sœfa sjalfssíns son Stj. 13024; skal - hverr sœfasítt lamb Stj. 27929; var þat siðvenja -at mör eða feiti fórnar hverrar skyldieinkannliga guði offra ok brenna yfiraltari -, áðr en sá er sœfði fórninahefði mörinn til búit Stj. 4309 3) rennr hann iðranargötu með signaðumDavið kongi fram í klaustrit firir fœtrbróður Jóni svá sœfðr í tárum, sem sámaðr er með megni fýsist at forðastgrát ok pínur helvítis Post. 50116.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᚯᚠᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary