Staða

staða

staða, f. 1) Staaen i opreist Stilling; þater skylt heilum mönnum at standa uppum guðspjall af því, at staða merkirí heilagri kirkju staðfesti Mar. 2212. 2) Staaen, Væren, Forbliven paa etSted; fyrirbjóðandi skríninu alla stöðuinnan kirkju Heilag. II, 5733; leiddistbœndum þar staðan þá, ok runnu þáá sína sundrung hverr sem mest máttiFm. VIII, 415 &vl 5; skipar biskups. síra Guðmundi hæsta rödd yfir allakennimenn -, hvat lesa skal eða syngjaí hverri stöðu eða framgöngu Bp. II,2320. 3) Sted hvorpaa, Stilling hvorinoget er; þar sem fjallasýn landsinsmerkir -, at fiskrinn hefir tekit stöðuBp. II, 1798; himinn ok sól ok tunglok stjörnur ok vötn, es nú renna ávaltsvá, sem þau skundi til hinnar betristöðu Elucid. 721; var þá brotinn hverrsteinn ór sinni stöðu Fm. IX, 48 &vl 1;síðan skal sveitum skipa í fylking okviti þá hverr sína stöðu OH. 20437 jvf21511; þú veitz, at svefnherbergi vár erunáleg í stöðu Post. 50718. 4) Vagt; skal vera skylda skutilsveina í sínniþjónustu, at sínar sjau nætr skuluhverir (2) halda stöðu fyrir konungiHirðskrá 252 jvf 3117; þótti SighvatiSnorri eigi vel haldit hafa stöðunni, áðrhann kom til Sturl. I, 23419. 5) hvad Penge eller Mynt gaar for, gjælder (jvfstanda 16, standa fyrir 4)? vér létum- lýsa fyrir yðr, at mynt vár sú, ernú gengr í landinu ok vér létum gera- at haldast mætti í þeim punkt okstöðugleik, sem hann (&vl hón) gékkat fornu um daga föður várs ok for-ellra eptir þeim skírleik ok betri enþá var hón eptir vág ok stöðu Rb.305. 6) Indretning, Retning, Beskaf-fenhed; veðr var vátt ok þvert at stöðuok heldr lítit Fm. VIII, 20910; hannlitaðist um úti í svölunum ok hugði atstöðu hússins ok skildi þegar setningþess, at þat var kringlótt Fm. V, 33823(jvf Flat. II, 29627); cosmographia erþat, er skáldit segir frá heimsins skipan,skapan, stöðu eða hætti eða setninguSE. II, 1965. 7) = sólstaða; nú leigirmaðr jörð ok vill eigi hafa, er hannhefir leigða, þá skal hann fara til, er5 nætr eru til stöðu, ok sá þá jörð oknýta sér svá sem hinn hefði eigi leigðaGul. 76, jvf þá skal landsdróttinn faratil, er mánaðr halfr er af sumri ok sáþá jörð o. s. v. Landsl. 7, 55. Jvf. Hels. Widerbo c. 15: swa langh skal styltingxrast wæra: aki heman foræ sool umstaþu tima gen iulum.

Part of speech: f

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᛏᛆᚦᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary