Stinnr

stinnr

stinnr, adj. 1) stiv, haard, stærk til at staa imod uden at bøies eller brydes; þettastaup er - svá stint ok óvíkjanlíkt -HeilaG. I, 13112; lét hann undir setjastafi svá þykt ok svá hátt, at bæði varhœgt at vega undan ok þó œrit stintfirir grjóti, ef ofan veri á borit OH.2016; stórt málaspjót, fornt ok eigi velstint Sturl. I, 37633; stinnr bogi Klm.16812; margir vóru bogamenn í þeimflokki bæði stórir ok sterkir meðr stinn-astum skeytum Klm. 1689; höfðingjarváru herklæddir góðum brynjum, stinn-um hjálmum ok þykkum skjöldum Klm.2852; hans spjót var gjört af stinnastastáli Stj. 54414. 2) stærk, kraftig, hvor- med der virkes, udrettes noget; hafa mörgtól stinn ok stór - til þess samin atbrjóta kirkjugolfit HeilaG. II, 14825;rúnar muntu finna ok ráðna stafi, mjökstóra stafi, mjök stinna stafi Hm. 143;hlaupa þegar á þá með höggum stórumok stinnum lögum Stj. 37212; flýgr-ahann (fleinninn) svá stint, at ek stöð-vigak Hm. 151. 3) udmærket i sitSlags; stinn veizla Mar. 28219; HeilaG.II, 13333; G. vill yðr bœtr bjóða okstinn manngjöld Ljósv. 1941; Eyjolfrbœtti víg Þórarins stinnum manngjöl-dum Ljósv. 27325; því bíðr hann núglaðliga síns andláts meðr sælli vánstinnra málagjafa HeilaG. I, 69116; finn-ast allar kornhlöður klaustrsins svá trú-liga stappaðar ok vel fyldar með stinstaok hreinasta hveiti Mar. 59533; stinnrlaupr dvs. vel pakket: DN. II, 1157. IV,1678. 16927. 3449. 3924. V, 20613; stintmánaðarmatarból DN. II, 7817. 1077.IV, 12010. 14713. 4219. 5044. X, 1874; fim,þriggja mánaðarmataból at stinna DN.II, 10910 fg.

Part of speech: adj

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᛏᛁᚿᚿᚱ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary