Svífa

Old Norwegian Dictionary - svífa

Meaning of Old Norwegian word "svífa" in Norwegian.

As defined by the Johan Fritzer's Old Norwegian dictionary:

svífa: svífa, v. (svíf, sveif, svifinn) 1) svinge, slynge, dreie (udenfor den lige Retning)m. Dat.; forekommer kun brugt uper- sonligt, jvf 4; svífr skipi dvs. et Fartøidreier, svaier i en eller anden Retning,henimod et eller andet Sted: hratt hannþegar út bryggjunni, drógu síðan uppakkeri ok sveif skipinu frá landi Fm.VI, 10817; þeir reru þveran árstraum-inn ok sveif mjök stórskipunum Fm.VII, 2649; jvf VIII, 22222. 38514. X, 9820;svífr skipinu fyrir straumi ok veðriDidr. 31313; svífr e-u om andra paa Vandet flydende Sager, f. Ex. setstokk-um Flóam. 4 (1233); öndvegissúlumEb. 4 (530); eigi þykkir mér kynligt,þótt þér svífi af þessum ættjörðum dvs.om du kommer bort fra, kommer til at forlade disse o. s. v., Vatsd. 11 (216);svífr e-m e-u í hug, í skap dvs. der fal-der en noget ind, der kommer en nogeti Sinde: hinu sveif honum lengstum íhug (= þat taldist optast í huginnat hugsa Flat. II, 32127) Fm. III, 483;konungr mælti: hví fórtu nú hingattil vár? Gestr svarar: þessu sveif mérí skap (hug Nornag. 784) Flat. I, 35824(Fld. I, 340); eptir þetta svífr jarl þvíí skap at láta o. s. v. Fm. X, 3588; svífrnú ýmsu á mik dvs. der kan nu vederfares mig noget af hvert, Flóam. 24 (17820);segir Þórðr at svífi yfir hann (dvs. atder bliver kastet noget paa ham, kommernoget over ham), var honum þá fylgttil hvílu sínnar; tók hann þá sótt sváfast, at - Sturl. II, 2507 (jvf Laxd. 76under 4); svífr þá af honum (dvs. hangaar da fri, slipper da for Forpligtelsentil at fœra ómagann fram, = kemsthann undan Grg. II, 1921), ef vanefniberast Grág. 13017. 2) svífast, v. r.svífast um dvs. sætte sig i Bevægelse ogtage for sig hvad man finder; sem Sam-son var vápnlauss fyrir sínum úvinumok mótstöðumönnum, svífst hann um,grípr hann upp einn asnakjalka o. s. v.Stj. 41423; hann settist síðar til matarok sveifst um svá fast, at þeir þrírféngi hvergi nær jafnskjótt etit semhann einn El. 617 &vl 3) svífaste-s dvs. afholde sig, holde sig tilbage franoget, saa at man ikke gjør det; þannveg værir þú í bragði, at fás mundir þúsvífast ok mart láta þér sóma Frs. 932(Flat. I, 32615); sveifst enskis sjalfrþess er honum bjó í skapi Ljósv. 2137;hættið yðr ekki undir vápn heljar-mannsins þess er enskis svífst Bp. I,29013; nú er sú atför þeirra, at þeirmunu engis ílls svífast Nj. 145 (24012). 4) intr. drive, fare saaledes som Om-stændighederne føre det med sig, som detkan falde (e-t svífr = svífr e-u under 1);sveinn sýsliga sveif til skógar Hým. 18;bœndr kómu at svífandi ok drápu hannFm. VIII, 4148; sumir svifu at nautumok kötlum ok eldiviði Sturl. II, 21034;sveif hann þá til stofunnar ok komaptr hurðinni Þorskf. 6217; hann vildihann (dvs. hestinn) láta svífa ofan eptirheraðinu ok hafa hestaskipti Sturl. II,13410; tókst þá orrosta, en skip Gregoriisveif upp á grunn Fm. VII, 26412; komhöggit á öxlina ok sveif ofan á bring-una Fm. VII, 1677; þó svífr enn nökkutkynligt yfir þik Laxd. 76 (22019) (jvfSturl. II, 2507 under 1); létum vér oknökkut várt samþykki þar til svífaFm. VII, 814; létum vér þá eptir þvísvífa, en þetta er ósœmanda Mork. 1336.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᚠᛁᚠᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Abbreviations used:

Dat.: Dativ.

f.: Feminin.

intr.: Intransitiv.

lat.: latinsk.

m.: Masculin.

p.: Pagina, side.

s.: substantiv.

v.: Verbum.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.