Svipa

svipa

I. svipa, v. (að) 1) ile, fare afsted, om enhurtig, lydløs Bevægelse (jvf svipr);skipaði guð Cherubin at varðveita þannveg - með eldligu sverði, þat er jafnansvipar allan veg með eldbitrum eggjumKgs. 11713 (1 Mos. 3, 24); (þeir) létusíðan frá landi ok svipuðu yfir ánaFm. VIII, 17013; fugl einn fló inn umglugginn ok svipaði um húsit ok sváút aptr Þ.Jón. 3224; bragðar þetta ljósallt tilsýnum svá sem svipandi logiKgs. 4631. 2) svipast at dvs. se efter; Eiríkr jarl svipast at ok sér, at Íllugivar uppkominn á Orminn Flat. I, 4888;er þeir svipuðust at, sá þeir at O. kon-ungr var í brottu Flat. II, 252; svipastum dvs. se sig om: er ek svipuðumst um,þá var hinn hertekni í brottu Stj. 6007(1 Kong. 20, 40); svipuðust menn um,ok fannst hann eigi í liðinu Mork. 1484,jvf Fm. VI, 2829; nú svipast hann umÞorbjörn Heið. 26 (35316); Svarfd. 585.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛋᚠᛁᛕᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.