Tá

tá

tá, f. (N. PL. tær) Taa. SE. I, 54213; þateru bjórar þeir, er menn sníða ór skómsínum fyrir tám eða hæl SE. I, 1927;honum var fengin leyniliga harpa, oksló hann með tánum, þvíat hendr hansvóru bundnar SE. I, 36422; á fœti heitirlær, kné, kalfi, bein, leggr, rist, jarki,il, tá SE. I, 54213; hann brá þá undanklæðum öðrum fœti, ok var sá öngummun fegri, en þar var af hin minsta(en mesta OH. 7510) táin Flat. II, 8938;hælar horfa í tá stað, en tær í hælstaðBorg. 1, 14 (NL. I, 339); var brotinnfótrinn á borði bátsins -, ok horfðuþangat tær er hæll skyldi Bp. I, 4232;táin hin mesta (dvs. Storetaaen, Tommel-taaen) var miklu meiri á Ólafi en áöðrum mönnum Svarfd. 2011; þá gerirok svá myrkt fjúk, at ekki sá af támfram (dvs. at man ikke saa længere fremend saa langt som Tæerne rakte frem)Bp. I, 44211. Jvf. þumaltá.

Part of speech: f

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛏᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.