Tá

tá

tá, n. Vei, aaben Plads (jvf taag Aasen802a, gsv. ta, tee Rydqv. II, 135; Schlyter632b29 (jvf forta 182a3); Rietz 770b2;dansk forte Molbech d. DialektlexikonS. 130 fg; Molbech d. Glossarium I,234 fg; kv. tie, est. tee Ahlqvist Vest- finska Språkens Kulturord 1126); þater annat, ef þú ert út um kominn okert á braut búinn, tvá þú lítr á táistanda hróðrfúsa hali Sig. 2, 21; Guð-rún grátandi - gékk hón tregliga átái sitja ok at telja tárukhlýra móðugspjöll á margan veg Ghv. 9; spruttu átái tregnar íðir Hamd. 1; tá heitir, ertveir eru SE. I, 532; í hellunni, semliggr á táinu Dn. VI, 29115; heimtastnú á tá enir vitrustu menn Mork. 1719(jvf Flat. III, 30637).

Part of speech: n

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛏᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.