Tíðr

tíðr

tíðr, adj. 1) som er paa Færde, foregaar, er forhaanden; höfðu njósn af, hvat títtvar um hans mál OH. 12014; kom þákonungr til ok lét bera til ljós, ok sáþá, hvat títt var, at - Eg. 44 (8623);hón lét segja honum, hvat títt var meðSvíakonungi, at - Fm. IV, 18221. 2) som er i Brug, sædvanlig; hann hafðihaft langa kampa, svá sem þá var títtFlat. II, 3765; bjuggu þeir um lík Þór-olfs eptir siðvenju, svá sem títt var atbúa um lík göfugra manna Eg. 22 (4217);knattleikar vóru þá tíðir Eg. 40 (775);þau vápn váru þá tíð Eg. 40 (782); sváat engi maðr þurfti í skytning at ganga,svá sem konungum eða jörlum er títtí öðrum löndum Icel. sag. I, 3528, tíð-ara, adv. comp. = optarr: gengr ekaldri tíðara þessa erendis Clar. 1664;æ sem tíðast dvs. som oftest, Klm. 240. 3) anseet; á þeim tíðum var Ambrosiusbiskup í Meilansborg harða tíðr okágætr Pr. 9711; þá var hann tvítugrer hann kom aptr í land ór þessi ferðok var orðinn hinn tíðasti Fm. X, 41720;hvártveggi þeirra Simon ok Petrus vartíðr (dvs. populær) alþýðu Post. 17213; þau(tíðendi) verða þá tíðust, sem nýjusteru Hák. Iv. 25713; sjá jartegn varðbœjarmönnum svá tíð, at þeir festoupp til sýnis í kirkjudurom þat it samatrog o. s. v. Heilag. I, 2016; varð þeim Martinus tíðr af því, er hann gjörðiþat í konungshöll er engi byskup hafðifyrr gert Heilag. I, 56237. 61719; þeirmunu oss tíðastir verða í vináttu, ersjalfkrafa vilja koma til kristinna lagaHeilag. II, 25625. 4) som ligger en paa Hjerte, er Gjenstand for hans Lystog Iver; þeim var þá títt heim at faraOH. 16529; ek sá ganga mér tíða mey;mær er mér tíðari en manni hveimSkírn. 6 fg; sá Ölvir hnúfa Solveiguok gerði sér um títt dvs. gjorde Cour til hende, Eg. 2 (33); Þórolfr gerði sértítt við Björn ok var honum fylgjusamrEg. 35 (6911) jvf 41 (825); hann vissigerla hve títt vera mátti hans komutil síns stóls dvs. hvor magtpaaliggendedet var med hans Tiltrædelse af sin Bispestol, Bp. I, 3929; kvað sér títt umferðina Mork. 10035; nú er honum títttil síns matar (dvs. nu er han ivrig for, begjærlig efter at faa sin Mad) Didr.1683 jvf Bp. I, 64330; veit ek at tilþess væri öllum títt at komast undanþrælkan útlendra höfðingja OH. 3223;- títt, adv. þeir reru í brott sem tíð-ast Fm. IV, 16916 jvf V, 1824; þá erþeir rœddu þetta tíðast, hljóp - Fm.VII, 21424; konungr mælti: gangi menneptir þeim sem tíðast, ok kalli þá innhingat Eg. 44 (8422); fara þeir Vagnþegar í Hereyjar sem tíðast Fm. XI,1247; brá hann saxinu eða mækinumbæði hart ok títt Stj. 38325; hannsprettr upp hart ok títt Fm. IV, 1732;H. konungr - hjó títt ok hart Fm.I, 4516; menn has reiddu sverðin okhjoggu títt Fm. II, 32222; láti hanneigi lausan ok drepi hann sem tíðastJómsv. 772.

Part of speech: adj

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛏᛁᚦᚱ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary