Tjá

tjá

tjá, v. (for téa, Præt. téði; got. gateihan,ght. zíhan, nht. zeihen; Rydqv. I, 119) 1) fremvise, komme frem med noget; tennhonum teygjask, er honum er téð sverðVöl. 16; kváðust engan varning hafameiran, en þeir höfðu tét DN. I, 14721;tjá próf sítt ok skilríki DN. V, 15012;sýndi hón ok téði bónda sínum þannsama möttul Stj. 19931; svá segist, atþar sýnist enn ok tést harðla vissuligmerki ok minningar þessarra tíðindaStj. 2885. 2) forestille, foredrage, frem-stille i Ord eller Tale. DN. II, 4811; tjáok tína, se tína 2; té (imperat.) honuminnvirðuliga alt okkat tal Stj. 2619;tóku svá til bókar ok téðu þat guðiat (dvs. kaldte Gud til Vidne paa at -)DN. I, 82; þá luti, er þar görðusttil tíðinda, téða ek þér í fyrra bréfiAlex. 16510. 3) yde, præstere, = veita;tjá e-m tillæti, þjónustu Stj. 13722; Ns.V, 98.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᛏᛁᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.