Vá

vá

vá, f. (G. vár) Skade, Ulykke, Fare; þater lítil vá þótt lúðr þrumi, er mærkonungs möndul hrœrir Hund. 2, 3;þat er vá lítil at vér síðim karla börnok kerlinga Fris. 5834; vaktir vá miklaer þú vátt brœðr mína Am. 77; þater ok mest ván, at ek sœkja þik eigioptarr at málum ok sofi yðr þó eigiöll vá heraðsmönnum (dvs. og I kunnedog ikke gaa fri for al Ulykke) Eb. 31(5617); brá leiðangrsmönnum vá fyrirgrön, er þeir sá Birkibeina Fm. VIII,35014; þá er öðrum vá fyrir dyrum eröðrum er inn komit Grett. 82; þeir eraf fornri konungsins hermd ok hansmanna hatri er sem vá sé fyri dyrum,þí at þeir óttast at - Thom. 6819; lifameðr vá ok vesöld Stj. 4020; þola váok vesöld Barl. 12510 jvf 6115; er hanní fullsælu ok fagnaði, en þú í vá okvesöld Barl. 364; getr þá í annat sinnsér til óskmaga, er áðr eru getnir tilvár ok vesaldar Frump. LXVIII8.

Part of speech: f

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚠᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.