Vað

vað

vað, n. Vadested, Sted hvor man gaaende eller ridende kan, pleier vade over en Aa (ght. wat, lat. vadum Germania XIV,142); þar var þá vað á ánni er nú erekki Vígagl. 1160; Gunnarr ríðr nú umakratungu þvera ok svá til Geilastofnaok þaðan til Rangár ok ofan til vaðshjá Hofi -; móhellur vóru í götunumvið vaðit Nj. 54 (8324. 26). 73 (10818);úfœrt er yfir ána bæði mönnum okhestum; vöð munu á vera, kvað GestrGrett. 14929 jvf 1506; tóku þat ráð athalda vörð á vöðum öllum ok sitja viðbrúar á Jökulsá Dpl. 3025; þeir kómuat einni mikilli á - ok fylktu þegará árbakkanum við vaðit, er þeir brœðrriðu at ánni Fm. XI, 25520 jvf 35426;Heið. 33 (37811); kastaði honum í vaðit,er þar var í götunni El. 3516 jvf 36. Jvf.Meðalvað EJb. 268; Veiðini vað EJb.50621; þjóðvegs vað Dn. I, 594; Grófavað Sturl. II, 187; paa mange Steder i Norge forekommer Vad endnu som Gaardsnavn, jvf Bolt 48. 10. 11.

Part of speech: n

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚠᛆᚦ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.