Vaða

vaða

vaða, v. (veð, óð senere vóð, váðinn) jvflat. vadere 1) gaa under saadanne Om-stændigheder, at der ikke er rumt omFoden, saa at Fremkomsten falder van-skeligere eller besværligere end paa en al-mindelig Vei, eller at man ligesom maatrænge sig frem; med det sat i Akkusativhvorigjennem man passerer: þeir óðujörðina at knjám Fld. I, 42421; vaðaopt til kirkju krapa SE. II, 428; þartók þá snæfall mikit ok gjörðist íllferðin, ok var mjöllin svá djúp, athrossin féngu eigi vaðit Flat. II, 11136;féll snjór svá mikill, at hestarnir máttueigi vaða Sturl. II, 1437; þá væri betrastræti þilit með þeim, at eigi vaðimenn leir Heilag. I, 1730; Þórr gengrtil dómsins ok veðr ár þær, er sváheita: - SE. I, 7018; vaða þungastrauma Vsp. 43 jvf Grimn. 21. 29;Hjörv. 5; hann gengr götu til lœkjarins,en veðr síðan lœkinn til götu þeirrar,er lá til hins bœjarins Gísl. 2826; vaðaeld Bp. I, 527. 1613. 424; Nj. 104 (16213);Frs. 7622. 777; vaða reyk Fm. III, 17624;hafði hann báðar hendr blóðgar okgékk svá milli óvina sínna náliga semhann œði vind Mork. 11823 (Fm. VI,416); hann hafði vaðit norðan yfir Eli-vága SE. I, 27622. 2) trænge sig frem, uden Objekt; er Einarr kemr í stofuna,þá bera þeir menn vápn á hann, erþar eru fyrir; E. veðr þá þar at, erkonungr er Mork. 6026 (Flat. III, 35029);hann óð aptr til lyptingarinnar, ok sváer sagt, at þá hamaðist hann Eg. 27(5320); Nj. 63 (9713); Alex. 521; vaða atvígi Sig. 2, 24; Am. 90. 3) besynder- ligen vade, gaa gjennem Vand; en erskipin kendu niðr, hljópu þeir fyrirborð ok óðu til lands Fm. VIII, 31724jvf SE. I, 17022; þau máttu vaða íhólminn út Fris. 985; þeir er á Eyrumvóru, óðu út á mót (skipum) margirFm. VIII, 1618; kom móti honum grið-ungr mikill ok óð hann á sjáinn útFris. 11810 jvf Ljósv. 2150. 55; Grett.1506; gékk gyðingrinn til sjalfr ok sástokkinn, hvar hann flaut, ok óð til okvildi taka Mar. 916; optliga óð guðsmaðr m. yfir hina miklu Nil, svá athann tók í kné Heilag. II, 4196 jvf61216. 4) bevæge sig i Alm.; er merkikonungs fór innan í konungs garð, þáóð annat merki útan í mót Fm. VIII,19115; sýnist mér sem hér vaði altsaman kalfar ok ulfar Fm. VIII, 1433;láta vaða dvs. kaste (= láta ganga, senda):lætr vaða stein til eins þeirra, svá atsá liggr í svima Vatsd. 22 (364) jvfGhe. 10. 39. 5) forkomme, behandleilde, bringe i en mislig Stilling, = fara14; (gættisk harma) Guðrún sigtífa,varnaði við tárum vaðin í þyshölluGhe. 29; vaðin at vilja dvs. berøvet alGlæde, Sig. 3, 55; vaðin at vilja semviðr at laufi Hamd. 4. 7) vaða uppidvs. holde sig ovenpaa under sin Bevægelse; sýndist mér sem þat væri tré mikit, okóðu limarnar uppi en rœtrnar í sjónumFm. VII, 1634; fig. tænke og handle somden der er ovenpaa eller har Magten ogRaadigheden til at gjøre efter sit egetTykke, Bp. I, 7221. 73018 (jvf uppivözlu-mikill). 8) være i Brug (jvf ganga11); ebresk orð vaða opt í latínunniSE. II, 3616.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚠᛆᚦᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary