Vægja

vægja

vægja, v. (gð) 1) give noget (e-u) en af-gjørende Retning for derved at forebyggeSammenstød; þóttist annarr þurfa, at sávægði göngunni er á móti homum gékkFlat. I, 487. 2) moderere, lempe noget (e-u), saa at dets Heftighed eller Streng-hed formindskes; vægja reiði sínni, dómiKgs. 12614. 14528; vægja sínu regluhaldiHeilag. I, 11937; vægja orða atkvæðumFm. VII, 20; eptir þat vægðu bœndrsjalfum sér ok héldu lög eptir konungsorðum Mork. 6612; betra er at vægjasttil virðingar við hinn bezta höfðingjaen bægjast til vandræða Fm. VII, 25jvf Eg. 88 (22513); betra er at vægjasttil góðs en bægjast til ílls Bp. I, 72929;vægjast til við e-n = vægja til við e-n(under Nr. 5) OH. 5136; ek mun þó viðvægjast dvs. jeg vil dog holde mig tilbage, Post. 26733 (2 Cor. 12 , 6). 3) skaane,spare (e-m); þykkir oss þat kynligt, athann (nL. guð) vægir yðr svá lengiOHm. 3719; væg þú önd mínni, vægþú íllsku mínni ok öllum syndum mín-um Leif. 1854 fg; jvf Heilag. I, 31036;herra væga föður mínum ok drepithann eigi Flat. I, 39011; bað (Þorkell)jarl vægja bóndum Flat. I, 55924; þáeigu dómar at vægja honum Kgs. 1464;þar sem dómarinn vægir eptir málavöxt-um þeim er misgerði LandsL. 4, 2018. 4) intr. vige til Siden for noget (e-u).Am. 25; hafit vægði þeim ok gaf vegí gegnum sik at ganga BarL. 2631; efmenn sigla með landi í samfloti, þáskolu þeir vægja er ýtri sigla, svá eigibægi þeim á land er inztir sigla ByL.9, 27. 5) vise sig eftergivende. Am.38. 99; leggjum niðr þessi þráyrði -ok vægjum báðir BarL. 12535; sjaldanvægir hinn verri Stj. 54428; jafnan vægirhinn vitrari Fm. VII, 220; vægja eptire-u dvs. lempe sig efter noget: báðu þeirmik vægja eptir beiðni folksins (jvfsveigja til við lýð þenna L. 16; si pe-titioni illorum cesseris 1 Kong. 12, 7)Stj. 57824; vægja fyrir e-m dvs. trække sigtilbage, gaa af Veien for nogen: þóttiþeim hann hafa ofmikinn gang af kon-ungi, en H. vildi ekki vægja firir þeimFlat. I, 32728; létu þeir brœðr hit olm-ligsta við Bolla, en hann vægði í öllufyrir þeim Laxd. 52 (15519); varast þúþat, at eigi ætlir þú hóf fyrir eðakeppist við þér meiri menn, en eigimuntu fyrir vægja at heldr Eg. 6 (105);hón kvaðst aldri vægja fyrir HallgerðiNj. 37 (572); vægja við e-n dvs. lempesig efter en: væri þat mítt ráð, at þúvægðir við þá, er þar búa næstir þér- ok bið þér bygðarleyfis Vatsd. 18(3112); vilda ek, at hvárir vægði viðaðra Vatsd. 29 (476 jvf 495); þú skaltok í öllu fyrir (Udg. har mindre rigtigt allt við) honum vægja KoNr. 4415.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚠᛅᚵᛁᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary