Vándr

vándr

vándr, adj. 1) ond, slem, = íllr; vándrhefi ek verit, en aldri hefi ek þjófrverit Nj. 48 (7417); þér eruð þjófar okvándir menn EL. 6310 jvf Vem. 1886;Fm. VII, 11719 (jvf 11415); vándir menn= íllgjarnir menn Mar. 120126 jvf &vl;ek ætla ok þat mála sannast, at ekþyrfta ykkr einskis orlofs at biðja,vánda þræla Flat. I, 39111; kann okvera at nökkur vánd vættr hafi lagzá þat fé Jómsv. 7730; margir íllgjarnirmenn tóku at hafa vánda grunsemd áþessi konu Mar. 120127 jvf &vl; hirtihann vánda menn - en styrkti góðamenn Bp. I, 16230; hefir hann skipattveim sínum þjónum at vera - góðommönnum til verndar ok réttinda envándum mönnum til refsingar ok rein-sanar ByL. 2, 24; heilagr kross - erfriðr góðra en ógn vándum Hom. 14220;far hinn vándi! (= hinn ílli dvs. Fanden)Mar. 114827; vér ætluðum þik eigi sváheimskan, at þú mættir því trúa, atvér mundim hverfa frá Kristi en blótaskurðgoðom þínom íllum ok vándumHeilag. I, 26328; stela þeir fé manna eðahlaupa brott með húspreyjum mannaeða frændkonum eða gera önnur vándverk ByL. 1, 520. 2) ringe, slet, uan- selig, som man har Vanskelighed ved atbruge; kómu hér í dag nökkurir menní vándum klæðum Flat. I, 732; jvfFlóam. 26 (15029); sumir reyttu ok rifuaf honum þá hina vándu leppa semhann hafði Flat. I, 39116; hann komút ór húsi nökkuru lítlo ok vándo OH.22436; þegar búendr fundu, at íssinnvar vándr Fm. VII, 2732; ef virkadagamætti eigi vinna sakir vándrar viðr-átto, þá - NL. I, 45717; fór norðr umDofrafjall í vándu veðri Flat. III, 2408. 10;henni var fenginn einn hleifr af hinumverstum sáðum ok eitt ker af vánduvatni fullt Klm. 6222.

Part of speech: adj

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚠᛆᚿᚦᚱ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.