Várkunn

várkunn

várkunn, f. 1) Undladelse af at tilregneen noget eller lægge ham noget til Last,Overbærenhed; satt réttlæti hefir vár-kunn (= lat. compassio) í sér, en logitréttlæti reiði Leif. 5724; eigi líkar guðialmáttkum várkunnin ein saman ánhegningo, né hegningin ein án várkunnLeif. 3233 fg; biðr hann nú afla sérheyja um sumarit ok sœkja sér aðrakú heim til sín (dvs. komme hjem til hamfor at faa en Ko til) ok kveðz þá viljagefa honum, ok kendi sér völd um þatharðrétti, er hann hafði þolat Vemundi,ok virði þat til várkunnar við Kalf (dvs.fandt deri Grund til ikke at være nøie-regnende med ham) Vem. 741; sagði hvemikil várkunn Þórði var á (dvs. hvormegen Grund der var til ikke at værenøieregnende med Þ.), svá mikinn mann-skaða sem hann hafði fengit Sturl. II,164; er ok várkunn á, at slíkir hlutirliggi í miklu rúmi þeim er nökkurirero kappsmenn, er öll ætt Haralds -ok konungdómr fellr niðr OH. 3239. 2) noget som man maa holde en til gode,ikke maa undres eller opholde sig over;eigi drap ek son þínn, ok eigi réð ekhonum banaráð, en þó heldr þik vár-kunn til at leita á nökkur (dvs. er detikke at fortænke dig i at du drives tilat henvende dig nogensteds for om muligat faa Opreisning for hans Drab) Nj.12 (2121); er þat várkunn at - (dvs. deter noget man ikke maa undres over at -)Flat. II, 3615; Laxd. 40 (10718 = Fm.II, 24) jvf OH. 14519; er þat nökkurvárkunn, at þú verðir oss eigi at liði,en hitt er várkunnarlaust, at þú bregðiross brigzlum Nj. 150 (22715); þat mælirþú þar, er þér heldr várkunn til atmæla eptir mága þína slíka sem þúáttir Nj. 150 (22724).

Part of speech: f

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚠᛆᚱᚴᚢᚿᚿ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary