Vefja

vefja

vefja, v. (vafði) 1) vikle, svøbe noget (e-u)om en Ting; vefja skikkju um höndsér Fm. XI, 367; taumr ulfaldans hafðivafizt um einn stein Heilag. I, 889; tókgeitskinn eitt ok vafði um höfuð sérNj. 12 (2029); A. vafði höfuðdúki athöfði Helga Nj. 130 (20018); hann tókrekkjuvaðmál sítt ok vafði at sér Dpl.2016; hvárt er þat satt, Þórðr, at Auðrkona þín er jafnan í brókum ok set-geiri í, en vafit spjörrum mjök í skúaniðr? Laxd. 35 (8831); gæti hann athonum vefist eigi tungan um höfuð Nj.103 (1605) jvf Anal. 17821; mætti okverða at nú settist íllska þín ok vefistþér um fœtr Vatsd. 19 (337) jvf Frs.16214; m. Akk. hann (nl. Skíðblaðnir)má vefja saman sem dúk SE. I, 1406jvf Fris. 622; vóru þar margir tötrarsaman vafðir Flat. I, 55712; skal himinn-inn saman vefjast allr sem maðr kastibókarblöðum saman Barl. 3721. 2) indvikle, omvikle, indsvøbe noget mednoget; þá var vafiðr fótrinn ok í liðinnfœrðr Gunl. 10 (2471); þar var fjaðr-spjót langskept ok vafit járni skaptitVatsd. 40 (6416) jvf Laxd. 55 (16211); itbitrasta sverð ok gulli vafiðr meðal-kafli OH. 21020 jvf Vallalj. 285; vefjae-t í e-u: barnit var vafit í guðvefjar-pelli Jómsv. 555 (Flat. I, 9716); vápninvafði hann í yfirhöfn sínni Eg. 45 (8711);vafði hón hann í reifum Hom. 6723;vefjum svá lið þeirra í flokki várumFm. VII, 131; sá þat margr, sá ervafizt hafði í flokkinum, at - Fm. IX,36 &vl 5; fig. kvað hann hafa sik vafðaní miklu vandræði Sturl. I, 4931; vefjae-t með e-u: vöfðu þar með legginaFm. IV, 110; dúkr sá er hann vafðihalsinn með Heilag. II, 3861; vefjast íe-u dvs. saaledes indvikles i noget, at manikke kan komme løs, men er bunden deri:spanda ek svá sálur þeirra til helvítis,sem fiskar vefjast í neti Heilag. I, 4881;fig. vefjast í vanda dvs. komme i Forlegen- hed, Barl. 58; margir vóru í sökumvafðir við Þórð, er farit höfðu meðeignir þær, er faðir hans ok brœðrhöfðu átt Sturl. II, 422; vafðr í Arriusvillu Heilag. I, 60928; vita þeir nökk-ura máttuga menn mörgum íllgerðumí vafða (= lat. multis pollutos faci-noribus) Thom. 11418. 36. 3) gjøre no-get saa vanskeligt, at man har ondt vedat forstaa sig derpaa eller gjøre nogetderved; kann þat opt einum manniljóst fyrir liggja er málit er kunnugt,þat sem öðrum sýnist bæði vant okvafit DN. II, 91; mér þikkir sem mál-um várum sé komit í ónýtt efni, ef vérskulum sœkja mál í fjórðungsdómum,ok verði svá vafit, at eigi megi lyktastné fram ganga Nj. 98 (1504); þetta eruundr mikil -, er þú lætr Egil þennahinn mikla vefja öll mál fyrir þér Eg.57 (1261); brátt ætla ek, at þú fáirvafit fyrir mér, en þat er vænna, ef þúfinnr biskup várn - at þú munir eigiheimsku einni við hann koma Flat. I,3891; F. vafði allt fyrir presti, svá athann gat ekki at gert Flat. I, 38915;Sturl. II, 12029; undarligt þikki mér, erþér vefit svá mjök órskurð um þettamál Flat. II, 6511; nú kann ek sjá viðvanheilindi mítt, hversu lítit fyrir mikmun leggjast, ef ek tek þat til, er hon-um skyldi svá mjök vefjast Fm. VII,2773; margir eru þá margmálgari, ermungát ferr á, en sumum vefst tungan,svá at ekki verðr at orði Herv. 33321. 4) vefjast, v. r. fare frem og tilbage; er hann sá þenna hinn vesla flokk sváœrðan af óhreinum anda vefjast á völl-unum Heilag. II, 39411 (jvf 39427. 32);litast hann um ok sér hvergi hrossin,en þau höfðu vafizt í einu lœkjarfariskamt frá því er þau sátu Korm. 1828;hélt honum aptr forn siðvenja ok mikitþrályndi, er hann hafði lengi í vafztúsynju Barl. 12524; hann hafði nú margadaga ok langa stund vafzt í þessumvesaldarveg Barl. 19733; fóru síðan áHornstaði ok vöfðusk þar Sturl. I, 29621.

Part of speech: v

Possible runic inscription in Medieval Futhork:ᚠᚽᚠᛁᛆ
Medieval Runes were used in Norway from 11th to 15th centuries.
Futhork was a continuation of earlier Younger Futhark runes, which were used to write Old Norse.

Also available in related dictionaries:

This headword also appears in dictionaries of other languages related to Old Norwegian.

• Old Norse - Cleasby & Vigfusson Dictionary
• Old Icelandic - Geir Zoëga's Dictionary